Rootsville

Goezot in 't Hofke (hoe het zou zijn geweest) Oud-Turnhout (07-06-2020) info organisation: Goezot © Rootsville 2020

Op zondag 7 juni zou het de beurt zijn geweest aan de bluesfanaten om richting "'t Hofke" te zijn afgezakt, al vinden die ook steeds meer en meer de weg naar "Oud-Turnhout" naar de rootsdag omdat beide dagen eerder in elkaar aan het smelten zijn. Zo kunnen we gewoon stilaan gaan spreken van een twee-daagse blues & roots happening. Twee dagen dat we gewoon een stuk in onze frak hemme.

Den hof wordt dan in vuur en vlam gezet door het Amerikaanse duo "Hymne For Her", een duo dat we vorig jaar leerden kennen door Kurt De Bont van "Rootstown". We konden ze vooreerst beleven op Gevarenwinkel en waren zo danig onder de indruk dat we ook nog eens langsgingen bij het "Pallieter Café" van den Hans. Op een festival moeten ze zich houden aan de timtable maar niet op een café concert en zo liep het laatste toen danig uit de hand.

photo Hymne For Her © Rootsville

"Hymn For Her" bestaat uit het duo Lucy Tight en Wayne Waxing en ook al vinden we ze voornamelijk in het roots milieu terug toch kunnen we het hier hebben over blues, country blues wel te verstaan met als instrumentarium een kickdrum, een smoelschuif, een gitaar, een ukelele en een cigarbox. Hun vaste woonplaats in hun thuisbasis is een "Bambi Airstream" uit 1961, je weet wel zo een zilver getaande caravan à la States.

Tijd ook voor werk uit hun album "Pop-n-Downers" in een jasje van Bluesgrass-punk. Ruimte voor een cover zullen die van "H4H" gedacht hebben en zo kwamen we uit bij Bob Dylan's "The Ballad of Hollis Brown". Ondanks dat sommigen zich verzekerd hadden van enkele earplugs eindigde dit duo met een mooie harmonieuze ballad. We blijven op die rootsbaan en rolden van een Spaanse bolero over wat hillbilly naar een ontroerend verhaal over een Michael. Over en out zou je dan denken maar de nog steeds volle hof was na die opener zo opgehitst dat een bisser als obligaat kon worden aanzien. Met nummers "Drive" toverden Lucy en Wayne een nummer uit hun instrumenten. Een muzikale weerspiegeling van hun leven "on the road" met zelfs een flinke dosis rap en een knipoog richting "The Doors". Straffe kost en hier zouden die van "Yello" met "The Race" nog een puntje aan kunnen zuigen.

Hymn For Her: video
Pop 'n Downers: album report

De "Travellin' Blue Kings" hoeven sinds hun debuut op "Nuit du Blues de Charleroi" in 2018 geen introductie meer. De naam van de band is niet zomaar willekeurig gekozen, want deze vier heren schuimden het Europees continent al af en zijn dus zeer bereisde bluesambassadeurs van ons kleine Belgenlandje. Het repertoire is zeer uitgebreid en gevarieerd, gaande van de West Coast over Memphis naar Chicago en zelfs de Britse bluesscene wordt niet vergeten.

photo Travellin' Blue Kings © Rootsville

Aan hun "blues" zijn ze trouw gebleven na ook optredens op "Blues Peer" en "Hookrock", aan hun bezetting niet. Als 5de "TBK" werd niemand minder dan Patrick Cuyvers en zijn "beast" opgenomen in het gezelschap en bij onze eerste kennismaking bij "Blues Promotion Dongen" hoorden we het toen dat het klopte. Zo ook bij die van "Goezot" die dezelfde avond nog een contract onder hun neus kwamen te schuiven. Helaas hield toen niemand rekening met "Corona".

Het hoeft geen betoog dat Patrick en zijn "Beast" een meerwaarde betekenden. Trouwens dit "orgeltje" heeft misschien wel de grootste geschiedenis te vertellen op zowat alle nationale en internationale podia. Een "Hammond B3" en de onafscheidelijke "Leslie" die telkens weer die majestueuze grooves de zaal in sturen. Een instrument waar ook "Brother" Jack McDuff, Jimmy McGriff, Jimmy Smith, Booker-T, Rhoda Scott, Steve Winwood, Greg Allman, Billy Preston maar ook onze eigenste André Brasseur e.v.a. al geschiedenis wisten mee te schrijven. Nu dus deel uitmakend van de "Travellin' Blue Kings"!

Nummers als het wervelende "I'm Ready", zouden we dus rock 'n roll ten top hebben gekregen. Goede wijn behoeft geen krans en dus zouden de aanwezigen hebben kunne meedeinen op nummers als "Get It Done", het country getinte "Straight Eight" en het aanstekelijke instrumentale "Wired Up". Daar waar op hun album enkel originals te vinden zijn is hun set nu haast in de perfectie uitgebalanceerd met enkele verfijnde covers zoals "Trouble Up The Road" van rhythm 'n blues singer Jackie Brenston en zo zitten we in de early sixties. Nummers waarbij stringbender Jimmy Hontelé dan weer zich bijzonder goed in zijn vel voelt.

Travellin' Blue Kings: video
Wired Up: album report

De daarop volgende "Theo Lawrence" is opmerkelijk genoeg voor mezelf nog een onbeschreven blad. Deze Frans-Canadese rocker maakt doorleefde, soulvolle rock en country alsof hij rechtstreeks uit de jaren vijftig komt wandelen. De jonge muzikant kwam in 2018 met debuutalbum 'Homemade Lemonade' en voegde daar onlangs opvolger 'Sauce Piquante' aan toe. Beide staan bol van pure, verrassend volwassen nummers.

photo Theo Lawrence © Theo Lawrence

Ongetwijfeld zou zijn album 'Sauce Piquante' hier in de spotlights hebben gestaan, en zou dit zonder meer een pluspunt geweest zijn voor de blues & roots liefhebbers. Het Americana gevoelige "Adelita" of de two-step "Baby Let's Go Down To Bordeaux"....spijtig het zal voor de volgende keer zijn . Maar geen nood Theo you're in the back of our minds...

Theo Lawrence: video

En zo zouden we aan de gevestigde waarden zijn gekomen en ook het vocht zo al rijkelijk hebben gevloeid. Next on the bill, niemand minder dan "Nico Duportal & The Sparks". Als inwoner van Grand-Synthe (Bay Car Blues) zien we Nico ook meermaals naast het podium. In de rootstempel het "Ace Café" te reet leerde ik Nico ook kennen dat hij naast een steengoede muzikant ook nog een bekwaam proever is van Orval en Karmeliet. We zouden hem haast al Belg in de armen kunnen sluiten. Deze "The Sparks" zijn het vervolg op zijn "Rhythm Dudes" maar we kennen Nico ook als uitsekende begeleider andere namen. Zo zagen we hem op Swing aan de zijde van "Whitney Shay" en in 2018 op Sjock naast "Bailey Dee", en Marc en Peter, het is net die laatste die ik ook hier eens op het podium zou willen zien ;-)

photo Nico Duportal © Rootsville

Met zijn nieuwste project brengt hij een prachtige mix van R&B, vroege soul ,rocking gospel, country en Tex mex met een rauw randje . Nico heeft een stevige back-up met Olivier Cantrelle op toetsen, Antoine Pozzo aan de bas, Pascal Mucci op drums en voor de gelegenheid brengt hij ook zijn twee blazers mee, met name Alexis Bertein aan de baritone sax en Sylvain Téjerizo op tenor sax.

De blazers zouden hebben geknald bij ‘Big Brown Eyed Woman’. Al wat dan zou volgen zou van uitzonderlijk hoog niveau zijn geweest met nummers als ‘Lost In The Game’, ‘No Hate Just Pain’, ‘The One To Blame’, het schitterende ‘My Promised Land’, ‘A Good Man’ of door een ganse hof meegeklapte ‘With My Bare Hands’. Stuk voor stuk schitterende muzikanten met een extra pluim van toetsenman Olivier Cantrelle, ongeloofelijk hoe razendsnel de man zijn vingers over de toetsen laat glijden. De warmte van hun instrumenten verheven de set tot hogere sferen. De “soul” droop er gewoon af en men waande zich in de glorieperiode van die muziek, het geheel nog aangezwengeld door de warme stem van Nico die zich perfect leent voor dat genre muziek. Iedereen zou danig onder de indruk zijn geweest en een bisser zou dan ook zonder moeite worden afgedwongen met misschien wel ‘Just A Rollin Man’. Dikke ambiance op de bühne en nog meer de in "t Hofke waar de temperatuur naar ongekende hoogten zou zijn gestegen. (credits Marcel)

Nico Duportal & The Sparks: video
Dog, Saint and Sinner: album report

Nog eentje dan waar de genster vanaf spatten tijdens zijn optreden zijn "JP Soars & Red Hots". De enige die de laatste jaren (2016) op "Blues Peer" het tijdschema aan zijn laars wist te lappen en zo het programma danig in de war kwam te brengen. JP Soars & The Red Hots zijn niet bepaald veelvraten op onze podia en dat is op zijn minst verwonderlijk te noemen. Dynamiek en vakmanschap stralen gewoon af van deze JP Soars die tijdens zijn carrière al diverse genres wist te spelen. Van metal over gypsy tot blues en zelfs jazz is hem niet vreemd dus weet je dat je hier het optimale mag gaan verwachten. Vergeet ook de naam Steve Laudicina niet want hij zou in een vorig leven zeker deel hebben kunnen uitmaken van de legendarische Hellecasters om maar te weerspiegelen hoe hij met een Telecaster uit de voeten kan.

photo JP Soars & Steve Laudicina © Rootsville

Met nummers als Missin’ your Kissin’ en ‘Deep In Florida’ weet deze JP Soars onmiddellijk iedereen met de neus richting podium te zetten. Van West Coast tot het stevigere werk en daarvoor neemt hij zijn ‘cigar box’ ter hand en sommigen begonnen zich af te vragen, where did ‘we’ sleep last night. In 2019 bracht hij zijn laatste album "Southbound I-95" uit en ongetwijfeld hadden we nummers als "Ain’t No Diana Beach" gekregen om zo zijn thuisbasis Florida in de kijker zetten. Met "Sure As Hell Ain’t Foolin’ Me" krijgen we dan ook heerlijke funk met de waanzinnige grooves van Travis Colby en zijn Fender-Rhodes. Titeltrack "Southbound I-95" brengt ons enigszins door de twang sound in de sfeer van de "Hellecasters". Ook "Born in California" kregen we al 'live' te horen en mag als een soort autobiografie voor J.P. Soars worden aanzien, de staat waar hij in 1969 werd geboren, alvorens hij van Arkansas richting "La Florida" verkaste. Klasbak, en alle twijfelaars overtuigd!

JP Soars & Red Hots: video
Southbound I-95: album report

We moete in de wiggel blaaiven en dat zal zeker kunnen met de voorlaatste groep "Michelle David & The Gospel Sessions". Toen Michelle David tien maanden oud was, verhuisde ze samen met haar moeder naar New York. Opgegroeid met de kerk begon ze op haar vierde te zingen. Ze werd op vijfjarige leeftijd lid van haar eerste groep, The Mission of Love. In 1994 kwam David naar Nederland om met "Stardust Theatre Productions" te werken. De eerste show was The Sound of Motown. Voor hetzelfde bedrijf deed ze ook de shows Glory of Gospel en Mahalia. Tijdens deze producties speelde ze een gospelzangeres in de film Abeltje en kwam er een cd-single uit genaamd No One's Gonna Love You. Michelle David woont met man en kinderen in de buurt van Amsterdam.

Reizen zijn van grote invloed op ons allemaal en dit is vooral het geval met Michelle David & The Gospel Sessions; die op hun odyssee vele niveaus bereiken. Hun muzikale reis waarbij ze de wortels verkenden, brachten ze naar het Caribisch gebied: reggae / calypso 'Oh My My', Afrika 'R'Fissa' dat werd geschreven na hun reis naar Marokko en 'Myshel', 'You Are' geven je het gevoel van Nigeriaans Afro Disco en Afro Beat. Hun muziek is ook een eerbetoon aan soulmuziek met geluiden van Northern Soul, Boogaloo, Afro Soul met een combinatie van Chicago en Memphis Soul. Onder invloed van deze invloeden vonden ze hun ware genre, Rhythm and Gospel.

Michelle David & The Gospel Sessions: video

La Grande Finale, en deze stonden zeker op het verlanglijstje van "Goezot" hoofdman Peter. We hebben het hier over de rockers en legendes "Ten Years After". Een band die voorla geschiedenis schreef in de late 60-ties en de ganse era van de 70-ties. "Ten Years After" werd opgericht in 1966 door Alvin Lee en Leo Lyons. Zeker de naam van Alvin Lee zal altijd verbonden blijven met deze band. In 2018 waren ze nog verantwoordelijk voor een ware volksverhuizing richting "Swing Wespelaar"

Als reactie op de Amerikaanse blues ontstond eind jaren 60 de Britse blues boom, waarvan deze band deel uitmaakte. Elke blues liefhebber is opgegroeid met muziek van de band en ook hun performance op Woodstock leverde hen de legendarische status op. Het optreden in Wespelaar maakt deel uit van hun ‘50th Anniversary tour’. Keyboard speler Chick Churchill en drummer Ric Lee zijn nog de actieve oprichters van de band en op bas speelt generatiegenoot en bas-icoon Colin Hodgkinson (ex-Spencer Davis, Peter Green en Chris Rea). Wijlen Alvin Lee werd op zang en gitaar vakkundig opgevolgd door de jonge Marcus Bonfanti. De band combineert momenteel ervaring van de ouderen met de energie van de jonge wolf Bonfanti. Ik heb wel altijd mijn twijfels bij bands die teren op het succes van 50 jaar geleden. (Credits Marcel)

Ten Years After: video

Zeg es Swa, bol het na mer af me diene Chinees vanaf na ette we frut me een fringket want 't hangt men kloeute ooit me diene Corona...Joa memmer 't is al goe ;-)

Cheers!!!

en tot in 2021